Τέχνης παίδευσις Θεατρικό Εργαστήριο Καρδίτσας

Το "τέχνης παίδευσις" Θεατρικό Εργαστήριο Καρδίτσας, λειτουργεί από τα τέλη του 1999. Στο Εργαστήριο λειτουργούν τμήματα παιδικά (4-5, 6-8 και 9-12 ετών), νεανικό (13-17 ετών) και ενηλίκων.
Απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να καλλιεργήσουν την τέχνη του θεάτρου με την εμψύχωση έμπειρων δασκάλων (παιδαγωγοί και καλλιτέχνες), να προσεγγίσουν πολύπλευρα την τέχνη και να διδαχτούν τις βασικές αρχές του θεάτρου, τη σωματική, λεκτική, μουσική και εικαστική έκφραση.
Δώδεκα χρόνια πολύτιμης και δημιουργικής εμπειρίας μας οδήγησαν σε μια σφαιρικότερη αντίληψη και οργάνωση αυτού που αποκαλούμε θεατρική αισθητική εκπαίδευση και αγωγή στην πράξη.
Παράλληλα με τα οκτάμηνα βασικά Σεμινάρια και Εργαστήρια που εμπλουτίζονται και με νέα μαθήματα οργανώνονται και έκτακτα, αυτόνομα προγράμματα.
Τα προγράμματα αυτά, που απευθύνονται τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικους σπουδαστές μας, πλησιάζουν την θεατρική αγωγή και μέσα από άλλες μορφές τέχνης.
Νιώθουμε την ανάγκη για συνεχή ουσιαστική επιμόρφωση και έρευνα.
Στόχος του Θεατρικού Εργαστηρίου είναι η προσφορά υψηλού επιπέδου κατάρτισης σε ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο και θέλουν να νιώσουν τις εμπειρίες που προσφέρει, να δοκιμαστούν σε διαφορετικούς ρόλους, εμπλουτιστούν πνευματικά και βιωματικά και να ασκηθούν στο συλλογικό πνεύμα και τη συνεργασία.
Αγαπάμε την Καρδίτσα, τον τόπο μας, όχι ως το χώρο που τοποθέτησαν την ουτοπία τους οι ρομαντικοί, αλλά ως χώρο όπου το χθες και το σήμερα μπορούν να συνδιαλλαχθούν άριστα και να συγκεραστούν.
Ωστόσο, δεν διακατεχόμαστε ούτε από το άγχος των επαγγελματιών, ούτε από την συχνότατα ανεδαφική έπαρση των ερασιτεχνών. Ασχολούμαστε, τελικά, με το θέατρο και κάθε μορφή τέχνης γιατί βρίσκουμε πως έτσι καταπολεμούμε πιο αποτελεσματικά τις ασθένειες του καιρού μας, δηλαδή την αυτοαπομόνωση, τη χρησιμοθηρία, την ξενοφοβία, τον ατομισμό και την προσήλωση στο σφύριγμα του κέρδους, επιτυγχάνοντας τελικά την επικοινωνία σ' ένα πεδίο όπου εξορκίζονται πολλές από τις αρρώστιες του καιρού μας.

Το θέατρο είναι πάντα μια πράξη πολιτική, αλλά το θέατρο ντοκουμέντο είναι κάτι περισσότερο από αυτό: είναι ένα είδος ακτιβισμού, στοχεύει, και μερικές φορές το πετυχαίνει, στο να μην ξεχνάμε αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί και να μην επαναπαυόμαστε μέσα σ’ ένα σύστημα, επειδή απλώς μας έχει δεχθεί…